O czym traktuje ta książka? Można powiedzieć w jednym zdaniu. To historia dwóch dziewczyn, które chodzą do wspólnej szkoły, rywalizują ze sobą głównie na polu ocen, ale nie tylko. Historia zaczyna się od telefonu syna jednej z kobiet, informującego o zaginięciu matki. Druga zabiera nas w odlegle czasy swojego wczesnego dzieciństwa, aż do wieku dorastania. Przenosimy się w okolice Neapolu, w lata pięćdziesiąte ubiegłego wieku. Przyjaźń dwóch dziewczyn rodzi się w bólach. Są totalnie różne, ale mają wspólne cele.
Wielki plus powieści za prosty język, a także za szczegółowość kolejnych scen. Miałem wrażenie, jakbym zapadł się w fotelu i słuchał opowieści dojrzałej kobiety wspominającej swoje odległe czasy. Ferrante snuje opowieść powoli, bez zbędnego chaosu. Sam idąc za zachwytami blogerów i krytyków literackich zakupiłem trzy tomy. Trudno jest jednoznacznie ocenić tę powieść. Niewiele się tutaj dzieje, momentami jest zbyt dużo opisów. Ale ta historia ma w sobie coś, co nie pozwala czytelnikowi odłożyć książki na półkę. Niestety, tom kończy się ślubem jednej z młodych kobiet, ale nie daje odpowiedzi gdzie znajduje się kobieta. Książka rozpoczyna się zagadką, oczywiście po drodze mamy opowieść ciągnącą się przez kilkanaście lat szkoły i na tym kończy się ten tom. Dla mnie to niezrozumiałe. W książce brakuje mi klamry spinającej całość w spójną opowieść, dającą jednoznaczną odpowiedź.
Niestety, nie mogę zgodzić się z zachwytami innych. Książka nie jest wybitna, jak mi sugerowano w różnych źródłach. Czuję wielki zawód, ale kolejne tomy przeczytam. Chociażby dlatego, iż je zakupiłem. Wielkim plusem jest tło opowieści. Postacie poboczne, w tym dojrzewający chłopcy i pierwsze zaloty w stronę młodych dziewczyn. Całe tło jest pięknie zarysowane, ale to ciągle za mało, aby nazywać tę książkę wybitną literaturą.
